turgut uyar

(...)
onun adı azra'ydı
o korkak geyik yavrusu bayram arefesi
o söğüt gölgeleri akmaz sularda
korkusuz iri iri düşler kiralıyordum ona
baygın süryani gözlerinden

(...)
derin denizlerde yüzdüm ıslandım çıktım
azra beni gördü ıslanmıştım
şehirlerde karşılaştık şehirlerde kaldık
ben kandırmadım o inandı
ben azra'yım bak dedi
kadınım seninleyim istersen al dedi
almadım