Neruda ne iyi diyor: 'Yalnız Kedi, baştanberi kusursuz
biçimdeydi' diye. Yere düşen bir gazete, yeni ütülenmiş bir çamaşır, yeni
alınan bir eşya, hep Kedi içindir. Evin en rahat, en yüksek, en alımlı köşesini
bulur ve kendine ayırır. Kedi, evi sever. O yüzden denizi bile aşıp bulur evini
de sahibini pek aramaz. Sahipsizdir. Yemek vererek gönlünü kazanamazsınız. Sizi
o seçer, görmeyince de unutur. Bir daha gördüğünde, aradan hiç zaman geçmemiş
gibi sürdürür ilişkiyi. (...) Kedi, kendi varoluşunun başlıbaşına bir mutluluk
kaynağı olduğu inancındadır, ödün vermez. Nankör sayılması bu yüzdendir
sanırım. Almaktan çok paylaşmayı sevenlerin hayvanıdır Kedi. Uyudu mu kinini de
unutur.
