ilhan berk

avuç içi kadar bir göğü önüne alıp dönüyor sonra yerine. boş, beyaz sayfaların açtığı acı nedir bilirsiniz. bağlıysa düşen bir yaprağın sesine, bu dünyadaki yeriniz. böyle der gibi kendi kendine, sonra yeniden denize otlara gelip geçenlere bakıyor.