georg büchner

gayet aklı başında görünüyor, insanlarla konuşuyordu. her şeyi ötekilerin yaptığı gibi yapıyordu ama içinde iğrenç bir boşluk vardı. artık hiçbir kaygı duymuyordu, hiçbir arzu... varoluşu zorunlu bir yüktü ona. --- öylesine yaşayıp gitti.